Ons emigratieverhaal
In 2021 hebben wij ons emigratieverhaal gedeeld, in 5 posts op Instagram & Facebook. In deze blog lichten we deze posts uit.
LEVEN IS HET MEERVOUD VAN LEF
​Wie droomt er nou niet af en toe weg bij het TV programma's als 'ik vertrek', 'het roer om', 'droom in uitvoering' of 'BNN op reis'. Wie denkt dan niet terug aan die hele fijne vakantie in die mooie omgeving, vlakbij dat prachtige oude stadje met een uitgebreide zaterdagmarkt. De leuke restaurantjes, winkeltjes, straatjes en pleintjes. De omgeving, de geur, het eten... Je weet wel dat ene plekje waar je toen van dacht: hier wil ik wel voor altijd blijven!
Twee dagen na het overlijden van mijn moeder (zomer 2015) zit ik te eten met mijn vader, broer en vrienden van mijn ouders. Op dat moment realiseer ik mij: het leven kan echt ineens voorbij zijn. Heb ik dan wel gedaan wat ik altijd wilde? Ben ik wel écht oprecht gelukkig geweest met de keuzes die ik heb gemaakt? Ben ik geworden wie ik wilde zijn. Zittend aan tafel vertel ik hen dat als ik met niets of niemand rekening zou hoeven houden in het leven, ik het roer om zou gooien en een chambres d’hôtes in Zuid-Frankrijk zou beginnen: gasten ontvangen, hard werken en tegelijkertijd heel veel genieten. Maar ik weet op dat moment ook: mijn grote droom, is Robs grote nachtmerrie. Hij heeft het prima naar zijn zin in Eindhoven: hij heeft een leuke baan, zijn hockey & tennis, fijne vrienden en natuurlijk familie in de buurt…
Bijzonder is dat de vrienden waarmee ik sprak op dat moment eigenaren zijn van onze Mas. Rob en ik kennen deze Mas, we zijn hier op vakantie geweest (2003), sterker nog: Rob en ik hebben hier in 2007 een paar nachten van huweljiksreis doorgebracht. Deze vrienden staan die zomer van 2015 op het punt de Mas te verkopen.
Rob luistert naar mij. Naar mijn wens. Mijn diepe verlangen. We gaan ervoor. We springen samen in het diepe.
DE WERELD IS TE ROND OM IN EEN HOEKJE TE BLIJVEN ZITTEN
​De vorige keer vertelde ik jullie over mijn verlangen om naar Zuid-Frankrijk te emigreren. Een droom kwam uit, in februari was de koop gesloten en wij zijn direct met onze meiden naar Foussargues gegaan om hen daar te kunnen vertellen wat voor een avontuur we aan zouden gaan.
De Mas was gesloten, het was fris een beetje regenachtig weer en Rob en ik lopen met de meiden door onze toekomstige tuin. Wachtend op een vraag of opmerking van hen waarop we zouden kunnen inhaken…
‘Mam, van wie is dit zwembad?’
Toen we ze vertelden dat het ons zwembad zou worden, sprongen ze een gat in de lucht. Wie wil dat nou niet? Een zwembad in de tuin?
‘Maar mam, wat moeten we met een zwembad in Frankrijk als we in Nederland wonen?’
We vertelden over het avontuur dat we aan zouden gaan, emigreren naar Frankrijk. Naar deze Mas met dit zwembad. Met mooi weer, Franse vriendinnen, een taal om te leren. Maar we vertelden ook over afscheid nemen, familie en vrienden moeten missen, zomers met veel gasten en winters met z’n viertjes. Toch hadden ze er direct zin in.
Frankrijk, on y va, wij komen eraan!
'JE KUNT BETER SPIJT HEBBEN VAN IETS WAT JE GEDAAN HEBT, DAN SPIJT HEBBEN VAN IETS DAT JE NIET GEPROBEERD HEBT'
In de zomer van 2016 strijken we neer in Foussargues, vlakbij het zonnige stadje Uzès. Gelukkig is het geen Ik Vertrek-verhaal dat gedoemd is te mislukken, maar toch… Zoals bij elke emigratie liggen er uitdagingen op de loer. De grootste voor ons: hoe gaan onze twee meiden (destijds 8 en 4 jaar) het hier vinden? Hoe gaan ze het op school doen. Zullen ze aarden in dit andere land? Maken ze wel vriendinnen? En de taal… Leren ze het snel? Ook voor Rob en mij is het natuurlijk even wennen, zo’n nieuwe plek in een ander land. Nieuwe regels, nieuwe gewoonten.
In hartje Uzès gaan onze kinderen elke dag naar school en al snel zingen we mee met de Franse liedjes, komen de Franse vriendinnetjes spelen en gaan onze meiden in Franse gezinnen logeren. Aarden in een nieuw land lijkt voor onze kinderen nog eenvoudiger dan voor onszelf. Voor ons als ouders natuurlijk een grote geruststelling!
Ook met ons gaat het hier op het Franse platteland al snel goed. We voelen ons al snel meer thuis dan ooit. De kwaliteit van leven in Frankrijk blijkt nog fijner dan we hadden gehoopt. We hebben meer tijd voor elkaar, genieten van het mooie weer, begroeten mensen heel wat vaker dan in Nederland, nemen uitgebreid tijd om te lunchen… Het leven is anders dan Nederland. Natuurlijk niet altijd beter (de Franse bureaucratie is soms nog steeds een uitdaging…), maar in de meeste gevallen wel. Laisser-faire, oftewel: iets op zijn beloop laten, krijgt in Zuid-Frankrijk voor ons een nieuwe betekenis.
'IK HEB HET NOG NOOIT GEDAAN, DUS IK DENK DAT IK HET WEL KAN'
We werken hard om alles op tijd klaar te hebben voor de opening. Vrienden komen ons helpen met het snoeien van de tuin, grasmaaien, zagen, nog meer snoeien, vloeren eruit halen, plintjes leggen, douches en wc’s nakijken-poetsen-kitten, bibliotheek schilderen, gaten dichten en met verf aantippen, lampen en schilderijen ophangen, muurtje verwijderen, kastdeuren recht hangen, afzuigkappen poetsen (lees: schoonschrapen), keukenkraan installeren, douchebak verven, kastdeuren schuren en verven, buitenstoelen opknappen, lampjes vervangen, nieuwe stortdouche installeren, accessoires uit kamers verzamelen en herverdelen etc. etc.
Eind maart is het klaar, we kunnen open! We vieren onze opening op 1 april 2017 met onze buren, familie en oud bewoners van ‘la Buissonnière’.
En dan komen de eerste gasten, hoe spannend. Wat zullen ze ervan vinden? Hoe vinden ze de kamers? Wat vinden ze van het ontbijt of de table d’hôtes? Hoe vinden ze ons? Een leuke eerste periode volgt en al snel raken Rob en ik steeds meer op elkaar ingespeeld. We verdelen de taken waar kan en werken samen als het niet anders kan. De rolverdeling volgt automatisch, zo is Rob veel in de tuin te vinden of hij is druk met technische klusjes en ik ben in de keuken aan het koken of ik zit achter de computer. Deze rolverdeling is in al die jaren niks veranderd.
5 JAAR LATER
'NON JE NE REGRETTE RIEN’
Vandaag wonen we precies 5 jaar in Frankrijk, de tijd vliegt! Na een paar seizoenen te hebben gedraaid met ons gastenverblijf, kan ik ook hier van alles over vertellen. Alleen maar leuke dingen gelukkig!
Het runnen van een gastenverblijf blijkt voor ons namelijk een schot in de roos. In Nederland liet Rob zijn goede Eindhovense leven achter voor mijn droom. Hij ging van excel spreadsheets, vergaderingen, buitenlandtrips, hockeyen op zondag en tenniscompetitie naar een ritje op de grasmaaier, het onderhouden van de tuin, kleine reparaties, het plukken van de olijven, het schoonhouden van het zwembad, het ontvangen van gasten, ontbijt & table d’hôtes verzorgen en meer van dit. Ook voor mij was de stap naar Zuid-Frankrijk natuurlijk een grote. Maar nu, vijf jaar later, kunnen we met trots zeggen dat deze keuze precies de juiste is geweest!
Vaak krijgen we de vraag of wat we het meeste missen. Op die vraag kunnen we maar één antwoord geven: familie en vrienden. Maar het gevolg van deze stap geeft juist ook een positieve draai aan vriendschappen: als mensen hier komen, komen ze niet voor drie uurtjes. Nee, ze blijven slapen, een paar nachten. Zo is de connectie die je op dat moment met elkaar hebt ineens veel intenser. En natuurlijk hebben we ook in Zuid-Frankrijk inmiddels nieuwe vriendschappen opgedaan. Tel daar het aangename klimaat bij op, de vrijheid van eigen baas zijn, het heerlijk eten (en drinken), de Zuid-Franse invloeden… Hopelijk snap je dan dat we Nederland ineens niet meer zó erg missen... 😉
Dank je wel voor het volgen van ons emigratieverhaal. Hopelijk raak je geinspireerd en volg jij ook je hart!
‘Droom je leven met je ogen dicht, maar leef jouw dromen met je ogen open!’